Οι μαθητές/τριες του σχολείου μας, Στόγιος Ευάγγελος, Μυρτώ Περάκη, Ιωακειμίδη Άτρεμις, Μπερδένη Νικολέτα, Μούγιου Αγάπη, με την επιμέλεια της καθηγήτριάς τους Πετροπούλου Σταυρούλας έγραψαν πρωτότυπα,συγκινητικά και ευφάνταστα κείμενα, εμπνεόμενοι/ες από τον αγώνα και τη θυσία των ηρώων/ίδων της Ελληνικής Επανάστασης, χρησιμοποιώντας τεχνικές της λογοτεχνίας.
Τα κείμενα αποτέλεσαν τον κύριο κορμό της σχολικής εορτής της 25ης Μαρτίου και παρουσιάστηκαν είτε από τους/τις ίδιους/ες είτε από συμμαθητές/τριες τους. Συγκεκριμένα τον εσωτερικό μονόλογο του Ρήγα που συνέγραψε η Ιωακειμίδη Άτρεμις(Β3) ενσάρκωσε ο μαθητής Λιάπης Ανδρέας (Γ3), το ποίημα της Μπερδένη Νικολέτας(Α3) απήγγειλε η μαθήτρια Αλεξίου Άννα (Β3), το φανταστικό ημερολόγιο του Γ. Καραϊσκάκη διάβασε η ίδια η δημιουργός του Μούγιου Αγάπη(Α3), την επιστολή προς τους Ελεύθερους Πολιορκημένους που συνέγραψε η Μυρτώ Περάκη(Β2) παρουσίασε η Κουρπουανίδη Κωνσταντίνα (Α3),ενώ τον μονόλογο για τον Μιαούλη του Ευάγγελου Στόγιου(Β2) διάβασε ο μαθητής Στεφανόπουλος Ιωάννης (Γ4).
Στη γιορτή επί σκηνής παρουσιάστηκε απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη από τους/τις μαθητές /τριες: Παρασκευόπουλο Αλέξιο(Α1), Μούγιου Αγάπη(Α3) και Πετρόπουλο Νικόλαο(Α4).
Η εκδήλωση διανθίστηκε μουσικά από τραγούδια που ερμήνευσε η Αγγελική Κώνστα (Γ2) με τη συνοδεία μπουζουκιού και κιθάρας από τον Δημήτριο Χριστογιάννη.
Η χορευτική ομάδα του σχολείου μας, που απαρτίζεται από τους/τις: Αθανασακόπουλο Γεώργιο, Αλεξίου Άννα, Ανδριακόπουλο Μάριο, Αποστολόπουλο Θεόδωρο, Γκοτσόπουλο Ιωάννη, Κουντούρη Ράνια Κουτσιούκη Αγγελική, Κοψίνη Μιχαλία, Κώνστα Αγγελική, Λουκατάρη Εμμανουέλα, Μούγιου Αγάπη, Παγώνη Ιωάννη, Παρασκευόπουλο Αλέξη, Πετρόπουλο Νίκο και Τρίχα Χρίστίνα, παρουσίασε παραδοσιακούς χορούς της πατρίδας μας.
Την επιμέλεια των διαφανειών της εκδήλωσης είχε ο Παναγιώτης Χριστογιάννης(Α4), ενώ την παρουσίαση της γιορτής είχαν αναλάβει οι Γκοτσόπουλος Ιωάννης και Κοψίνη Μιχαλία.
Οι υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί της εκδήλωσης Χριστογιάννης Ιωάννης(ΠΕ11) και Πετροπούλου Σταυρούλα (ΠΕ02) ευχαριστούν όλα τα παιδιά για την πολύτιμη βοήθειά τους και τους εύχονται κάθε πρόοδο στη ζωή τους! Συγχαρητήρια σε όλους!
Ρήγας Βελεστινλής Εσωτερικός Μονόλογος
Γεννήθηκα στο Βελεστίνο, μια πόλη που με στήριξε με κάθε τρόπο, όμως πιο περήφανος πιότερο και από εκείνο, νιώθω για τις Φερές, την αρχαιοελληνική πόλη δίπλα του, που με προίκισε και με το προσωνύμιο που έμελλε να με συνοδεύει ως το τέλος των ημερών μου. Φεραίος. Η ιστορία και ο πολιτισμός που ανακάλυπτα σε κάθε της πτυχή με καθόρισε και ενστάλαξε μέσα μου την αγάπη και το πάθος μου για τον ελληνισμό και την εξύψωση του στα προγενέστερα μεγαλεία του, αφού αποτίναζε από τους ώμους του το δυσβάσταχτο ζυγό της σκλαβιάς.
Τα χρόνια πέρασαν και τα ρεύματα της εποχής με παρέσυραν από τους ταπεινούς κάμπους της Θεσσαλίας στην πολύβουη Πόλη, στο κέντρο του κόσμου και λίκνο πολιτισμού και γνώσεων. Και κάπως έτσι έμαθα να προφέρω τη λέξη <<ελευθερία>> σε περισσότερες γλώσσες και με όλο μεγαλύτερη συγκίνηση και πατριωτισμό. Ο δρόμος μου με έφερε στην Ευρώπη, όπου συνάντησα πλήθος ανθρώπων που ενστερνίζονταν το όραμα μου για μια παμβαλκανική ομοσπονδία οπού θα ανθεί η ελληνική παράδοση μαζί με τα ήθη των υπολοίπων λαών του Αίμου, και κυνήγησα αυτο το ιδανικό ως το πέρας των δυνατοτήτων μου. Συνωμότησα με ομοϊδεάτες, συγκρότησα μυστικές εταιρείες και διέδωσα την ιδεολογία μου με όπλο τον ξένο τύπο. Στα τυπογραφεία Ελλήνων της διασποράς φωλιασμένων στην καρδιά της Βιέννης δημοσίευσα έργα, έργα που διαπνέονταν από την επαναστατική διάθεση που προσπαθούσα να εμφυσήσω στους ομογενείς, από το Θούριο ως τη Χάρτα…
Η κάθοδος ξεκίνησε ενώ ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω στην Τεργέστη γύρω στα 1797. Εγώ, μαζί με πολλούς φίλους και συνεργάτες, συλληφθήκαμε από τις αυστριακές αρχές μετά από την ατυχή διαρροή ορισμένων παράνομων συγγραμμάτων μου. Παραδοθήκαμε ύστερα στους τούρκους του Βελιγραδίου. Τότε το μυαλό μου γύρισε στην Πόλη ,τον τόπο που στις απαρχές την νιότης μου με πλούτισε με τόσα ερεθίσματα και ιδέες, τέτοιες που 20 χρόνια μετά θα με οδηγούσαν στα πρόθυρα μιας οριστικής καταδίκης. Από τον πύργο της Νεμπόισα τώρα, συλλογίζομαι και προσεύχομαι, όχι για την σωτηρία της δικής μου ψυχής και σώματος αλλά για την σωτηρία της Ελλάδας, της <<Μεγάλης μας Ελλάδας>>. Τα τελευταία νέα που έφτασαν στα αυτιά μου ήθελαν τους πιστούς μου συμπατριώτες και συνοδοιπόρους να οργανώνουν επίθεση για την απελευθέρωση μας και κάπως αισθάνομαι πως δε θα ζήσω να δω το ελληνικό λάβαρο υψωμένο αγέρωχα στην Ακρόπολη. Στις στερνές μου στιγμές αγωνίας και επιθανάτιας έξαψης, οι σκέψεις που κατακλύζουν το νου μου θυμίζουν στίχους, άλλοτε ψιθυρισμένους στα κρυφά και άλλοτε διαλαλημένους με τον απαράμιλλο ζήλο της καταπιεσμένης φιλοπατρίας:
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή!
Άρτεμις Ιωακειμίδη Β’3
Γυναίκες του αγώνα
Μπουμπουλίνα, Δόμνα και Μαντώ
Σαν αστέρια στον ουρανό
Τον δρόμο φωτίζετε της λευτεριάς
Λασκαρίνα με το βλέμμα σου στραμμένο στον ορίζοντα
Ονειρεύεσαι την ελευθερία
Αρχόντισσα των Σπετσών με τη θάλασσα πατρίδα και τον άνεμο οδηγό
Τις σειρήνες αποφεύγεις
Και τον αγώνα στη δόξα οδηγείς
Δόμνα με θάρρος αγωνίστηκες
Και με την «Καλομοίρα» έσκιζες τα νερά
Σαν φάρος φωτίζεις τον δρόμο της αγωνιστικότητας στη Θράκη
Και όσα κύματα κι αν σε χτυπήσουν στέκεις με δύναμη
Μαντώ σαν κερί αναμμένο μεταδίδεις τη σπίθα της επανάστασης
Εσύ που για την Ελλάδα έδωσες όλο σου τον θησαυρό
Όμως πολυτιμότερος ήταν η δύναμη της ψυχής σου!
Μπερδένη Νικολέτα Α’3
Φάληρο, 22 Απριλίου 1827
Ημερολόγιο μου,
Ξέρω ήδη ότι πολύς χρόνος δεν μου απομένει, γι αυτό και γράφω τούτες τις αράδες μπας και αφήσω τίποτα πίσω μου μετά τον θάνατό μου.
Είμαι βαριά άρρωστος, κάθε μέρα ειλικρινά περνάει όλο και πιο αργά. Σήμερα ο πόνος από το τραύμα είναι αφόρητος και να ‘ταν μόνο αυτό… Όλοι είμαστε καταπονημένοι. Οι άντρες μου πεινάνε και έχουν χάσει κάθε ίχνος θάρρους και τόλμης. Μα ο αγώνας για την ελευθερία πρέπει να συνεχιστεί!
Πρέπει να μαζέψουμε ότι δύναμη μας έχει απομείνει και να παλέψουμε με πίστη και ανδρεία. Η Ακρόπολη δε θα πολιορκηθεί! Αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα αντέξω, το τραύμα είναι βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Και το νιώθω, νιώθω τον θάνατο τόσο κοντά μου. Ώρες ώρες αισθάνομαι την παγερή ανάσα του στον ώμο μου. Μα δεν πρέπει να φύγω έτσι, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Η πατρίδα πρέπει να απελευθερωθεί και θα παλέψω με νύχια και με δόντια μέχρι την τελευταία μου πνοή!
Θυμούμαι ωρέ το ξεκίνημά μου, εγώ ο γιος της καλογριάς, από μικρό παιδί κλέφτης στα βουνά, στην αυλή του Αλή Πασά, στο καπετανάτο του Κατσαντώνη και τελικά αρχιστράτηγος της Ρούμελης, να πολεμώ παντού τον αναθεματισμένο τον εχθρό. Αύριο ξημερώνει η γιορτή μου αλλά εγώ αποχαιρετώ, η συνδρομή μου στον αγώνα τελειώνει. Όμως η πατρίδα πρέπει να λυτρωθεί και να ελευθερωθεί!
Ο Θεός να δώσει κουράγιο και τόλμη στους Έλληνες να συνεχίσουν τον αγώνα!
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΕΥΓΙΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ…
Μούγιου Αγάπη Α’3
Πάτρα,22/03/2024
Αθάνατοι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι,
Σας απευθύνω αυτή την επιστολή για να εκφράσω τον ανείπωτο θαυμασμό μου για τη θυσία σας!
Την νύχτα της 10ης Απριλίου 1826 που «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει» πραγματοποιήσατε Εσείς το ακατόρθωτο! Ήταν η μέρα όπου Εσείς αποφασίσατε την Έξοδο, όχι για να σωθείτε αλλά για να πεθάνετε. Ελεύθεροι! Ήταν η μέρα όπου μία ολόκληρη πόλη πραγματοποίησε την προμελετημένη απόφαση της να θυσιαστεί και να οδηγηθεί στον θάνατο.
Έπειτα από ένα χρόνο πολιορκίας απ τους Τουρκοαιγύπτιους η κατάσταση σας ήταν δραματική. Η πείνα σας και οι κακουχίες σας αβάσταχτες. «Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί και η μάνα το ζηλεύει». Αποκλεισμένοι στο Μεσολόγγι λιμοκτονείτε αλλά δεν παραδίνεστε. Πόση δύναμη άραγε κρύβετε μέσα σας! Και δεν σας έφτανε η πείνα, ήρθαν και οι αρρώστιες λόγω άθλιων συνθηκών διαβίωσης…
Μπροστά σε αυτήν την άθλια κατάσταση αποφασίζετε την Έξοδό σας απ το Μεσολόγγι. Αλλά …. Προδοθήκατε. Το αποτέλεσμα: χιλιάδες από σας σφάχτηκαν από τους εχθρούς. Η Έξοδος σας πραγματοποιείται Κυριακή των Βαΐων του 1826. Ήταν το συγκλονιστικότερο γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης! Δεν λυγίσατε μπροστά στη δύναμη του ισχυρού. Τον περιφρονήσατε και οδηγηθήκατε στο Μεγάλο Τέλος. Ήρεμα προς τον θάνατο.
Γίνατε ιδέα, σύμβολο της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της δύναμης και της αυταπάρνησης. Διδαχτήκαμε και διδασκόμαστε από εσάς. Καμιά φορά ξεχνιόμαστε και λοξοδρομούμε απ τον δρόμο που έχετε χαράξει. Λησμονούμε να αγωνιζόμαστε ενωμένοι και να προχωράμε μαζί στις δύσκολες καταστάσεις. Να στρέφουμε το βλέμμα στο ένδοξο παρελθόν για να μπορούμε να έχουμε πρόοδο σαν έθνος στο μέλλον.
Ευχαριστούμε που μας θυμίζετε ότι:
«Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία»
ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ,
Μαθήτρια Λυκείου
Μυρτώ Περάκη Β’2
Μονόλογος Μιαούλη
Μέρες και νύκτες αφουγκράζομαι το θρόισμα του κύματος του γαλάζιου πελάγους να με προσκαλεί ψιθυριστά να γυρίσω για ακόμα μια φορά σε αυτό, να αναζητήσω ίσως το τέλος του ορίζοντα ή να δαμάσω, θα ‘λεγε κανείς, τα νερά του τόπου μου και να γίνω ένα με αυτά. Ο ψίθυρος, όμως, γίνεται φωνή και αντηχεί τόσο στα δικά μου αυτιά, όσο και στην ψυχή του Υδραίου, του Χιώτη, του Αθηναίου, του Πατρινού, και την καλεί να ξυπνήσει και να αναζητήσει στα ατέρμονα βάθη της ύπαρξής της την επί πολλών ετών αδρανή συνείδηση της πατρίδας, της ελευθερίας. Όσο επιτακτικός κι’ αν είναι ο ήχος της αμφιβολίας στον νου μου δεν είναι ικανός να επισκιάσει τον βρόντο της ελπίδας που εμφωλεύει στην καρδιά μου και την ενσταλάζει αδιάκοπα και επιμόνως με θάρρος, αισιοδοξία και θέληση για αυτοθυσία. Στον βωμό του πολέμου μοναδικό νόμισμα είναι οι ψυχές και από αυτές οι πιο ισχυρές και οι πιο καλά σφυρηλατημένες είναι ικανές να αντέξουν τη θυσία αυτή. Ο καθείς ας επιλέξει το μονοπάτι του… Εγώ γεννήθηκα για την θάλασσα και σε αυτήν θα δώσω τον δικό μου αγώνα, και αν χρειαστεί το σώμα μου και το ίδιο μου το πνεύμα, ξέροντας ότι κάποια στιγμή αγαθός καρπός των μόχθων μου θα είναι να μπορώ να πλέω σε αυτήν ελεύθερα, είτε από πάνω είτε μέσα σε αυτήν αιώνια. Αλλά και τότε πάλι αυτή( η θάλασσα ), με ένα ψίθυρο στην καρδιά, θα κρατά ζωντανή τη φλόγα του πόθου μου γι’ αυτήν, και τότε και μόνο τότε θα μπορώ βρω την άκρη του ορίζοντα, το βάθος του πελάγους ελεύθερος και με ψυχή ατόφια!
Μαθητής του Λυκείου
Ευάγγελος-Παναγιώτης Στόγιος Β’2
